Του Γιώργου Δημητρακόπουλου
Η επανεκλογή του κ. Μπέντζαμιν Νετανιάχου για πέμπτη φορά στο αξίωμα του πρωθυπουργού του Ισραήλ που ήδη κατείχε, σηματοδοτεί την αρχή εξελίξεων στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, κυρίως λαμβάνοντας υπόψη τις θέσεις που ο ίδιος έχει κατά καιρούς διατυπώσει στη διάρκεια της μακρόχρονης θητείας του ως πρωθυπουργού της χώρας.
Η δύσκολη συγκυρία που όπως είναι γνωστό χαρακτηρίζει την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής τα τελευταία χρόνια ( βλ. πόλεμοι σε Ιράκ και Συρία) έχει μεταβάλλει την περιοχή αφενός σε θέατρο πολεμικών επιχειρήσεων και αφετέρου σε πεδίο ανταγωνισμού των μεγάλων δυνάμεων ( κυρίως ΗΠΑ , Ρωσίας) και των φίλα προσκείμενων προς αυτές χωρών.
Παραδοσιακός σύμμαχος και φίλος των ΗΠΑ, το Ισραήλ και ο κ. Νετανιάχου προσωπικά, μετά από μία περίοδο κάποιων διαφορετικών απόψεων με τον απελθόντα πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα , ο οποίος υπήρξε, όχι αδικαιολόγητα, υπέρμαχος της διπλωματίας αντί των πολεμικών επιχειρήσεων κυρίως στις σχέσεις με το Ιράν επιλέγοντας την σύναψη Συμφωνίας σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας αυτής, αντί μιας πολεμικής επιχείρησης που ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός θεωρούσε πιο ενδεδειγμένη λύση, ο κ. Νετανιάχου βρήκε στο πρόσωπο του από χρόνια φίλου του και διαδόχου του κ. Ομπάμα στην Προεδρία των ΗΠΑ κ. Ντόναλντ Τράμπ, έναν συνομιλητή που ήταν και είναι διατεθειμένος να πράξει σχεδόν το πάν προκειμένου να στηρίξει τα ζωτικά συμφέροντα του Ισραήλ στην περιοχή και όχι μόνο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος τον κ. Νετανιάχου και το Ισραήλ είχε κατά νου, όταν ανακοίνωνε την μονομερή αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν προκαλώντας την ανησυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τον κ. Νετανιάχου ήθελε να ικανοποιήσει όταν αποφάσιζε την μεταφορά της Πρεσβείας των ΗΠΑ από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ ξεσηκώνοντας το σύνολο σχεδόν του Αραβικού κόσμου, το οποίο δεν είδε με καθόλου καλό μάτι την κίνηση αυτή. Τον από χρόνια φίλο του Μπίμπι Νετανιάχου( είναι το υποκοριστικό όνομα του Ισραηλινού πρωθυπουργού), όπως άλλωστε ο ίδιος είχε αναφέρει, ήθελε να στηρίξει ο Πρόεδρος Τράμπ στη δύσκολη εκλογική μάχη που αντιμετώπιζε κυρίως λόγω εσωτερικών προβλημάτων ορισμένα από τα οποία έχουν να κάνουν και με κατηγορίες για οικονομικές ατασθαλείες, όταν υπέγραφε το διάταγμα για την αναγνώριση από τις ΗΠΑ της κυριαρχίας του Ισραήλ στα υψώματα του Γκολάν.
Και βέβαια ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ εκμεταλλευόμενος αυτή την μάλλον άνευ προηγουμένου στήριξη από τον Αμερικανό Πρόεδρο και προβάλλοντας έντεχνα το Αντι-Αραβικό «χαρτί» παρουσιάζοντας τον πολιτικό αντίπαλο του Μπέννι Γκάντζ ως πρόθυμο να προβεί σε σημαντικές παραχωρήσεις προς τους Παλαιστινίους, κατάφερε να συσπειρώσει τους οπαδούς του και προφανώς να συγκινήσει και το πιο ακραίο και συντηρητικό ακροατήριο στο Ισραήλ, που διέπεται από Αντι-αραβικές απόψεις κερδίζοντας έτσι τις εκλογές και παραμένοντας στο αξίωμα του Πρωθυπουργού για μία ακόμη, την τέταρτη κατά σειρά , τετραετία.
Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ολοκληρώθηκε η εκλογική διαδικασία και ανατέλλει πλέον η «επόμενη ημέρα» που σηματοδοτεί την αρχή εξελίξεων. Η πρώτη από αυτές αφορά στην επικείμενη παρουσίαση από τις ΗΠΑ της «Συμφωνίας του Αιώνα» στον κ. Νετανιάχου. Από τα όσα έχουν ως σήμερα δημοσιοποιηθεί για το περιεχόμενο της Συμφωνίας υπάρχει ένα τουλάχιστον σημείο στο οποίο ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός μάλλον θα αντιδράσει. Πρόκειται για το σημείο που προβλέπει την δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους υπό την κηδεμονία της Σαουδικής Αραβίας. Όπως έχει γίνει εδώ και καιρό σε όλους αντιληπτό ο κ. Νετανιάχου δεν βλέπει με καθόλου καλό μάτι την ιδέα ενός Παλαιστινιακού κράτους, για πολλούς και διαφόρους λόγους μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται και το θέμα της ΑΟΖ ενός τέτοιου κράτους, η οποία θα κάλυπτε και κάποια από τα οικόπεδα που σήμερα βρίσκονται στην ΑΟΖ του Ισραήλ και ως εκ τούτου θα έδινε δικαιώματα στους Παλαιστινίους για τον ορυκτό πλούτο που βρίσκεται εκεί.
Η δεύτερη εξέλιξη αφορά στην πραγματοποίηση μιας προεκλογικής υπόσχεσης του κ. Νετανιάχου, σύμφωνα με την οποία, αν έχει αποδοθεί σωστά η δήλωση, θα επέκτεινε , εφόσον επανεκλεγόταν την κυριαρχία του Ισραήλ στη Δυτική όχθη που σήμερα βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Παλαιστινιακής Αρχής. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έθετε και επίσημα στο ιστορικό αρχείο την πρόταση για λύση του Παλαιστινιακού με βάση την αρχή των δύο κρατών πρόταση που όπως είναι γνωστό, τα τελευταία χρόνια έχει κερδίσει έδαφος διεθνώς. Φυσικά οι αντιδράσεις σε μία τέτοια περίπτωση πρόκειται να είναι βίαιες με όσες συνέπειες μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να έχει.
Πέρα όμως από αυτά η επανεκλογή του κ. Νετανιάχου και η ανανέωση της λαϊκής εντολής στο πρόσωπο του υποδηλώνει και την πρόθεση να δοθεί συνέχεια και να ενισχυθεί ο άξονας Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ , γεγονός που μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να έχει και γενικά και ειδικότερα για την Ελλάδα και την Κύπρο ιδιαίτερα μάλιστα αν ληφθεί υπόψη και η «σκληρή γλώσσα» που χρησιμοποιεί ο κ. Νετανιάχου όταν απευθύνεται προς τον Πρόεδρο της Τουρκίας κ. Ερνογάν υπενθυμίζοντας του ιστορικές πλέον αλήθειες και επικρίνοντας τον για πρόσφατες επιλογές του, όπως για παράδειγμα η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί και η συνεχής αναφορές του στην Κωνσταντινούπολη ως Ιστανμπούλ.
*Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του AllTimeClassic
*Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευματικής Ιδιοκτησίας η καθ΄ οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος.
