Στις 18 Δεκεμβρίου του 1892 θα δοθεί στο θέατρο « Μαρίινσκι» στην Αγία Πετρούπολη, η πρεμιέρα του μπαλέτου με τον τίτλο « Ο Καρυοθραύστης»του Ρώσου συνθέτη Τσαϊκόφσκι, ενός έργου που είναι βασισμένο στη διασκευή του παραμυθιού του συγγραφέα Ε.Τ. Χόφμαν « Ο Καρυοθραύστης και ο Βασιλιάς των Ποντικών » από τον διακεκριμένο Γάλλο συγγραφέα Αλέξανδρο Δουμά. Το μπαλέτο δεν στέφθηκε αρχικά με επιτυχία, σε αντίθεση με ένα μέρος διάρκειας 20 λεπτών από την μουσική που συνέθεσε ο Tchaikovsky, γνωστό ως η σουίτα του Καρυοθραύστη ( The Nutcracker Suite)που από την πρώτη στιγμή έτυχε θερμής υποδοχής από το κοινό.
Η πρώτη παράσταση του μπαλέτου εκτός Ρωσίας θα δοθεί αρκετά χρόνια αργότερα , το 1934 στο Λονδίνο, ενώ θα ακολουθήσουν και δύο παραστάσεις στις ΗΠΑ, η πρώτη σχετικά περιορισμένη αφού βασιζόταν μόνο στη σουίτα του Καρυοθραύστη, το 1938 και η δεύτερη πιο ολοκληρωμένη με το σύνολο του έργου ,το 1944 στο San Francisco στην Καλιφόρνια.
Όμως η διάδοση και η θερμή υποδοχή του μπαλέτου του Tchaikovsky στις ΗΠΑ οφείλεται κυρίως στη σκηνοθετική δουλειά και χορογραφία,του διακεκριμένου Ρώσου χορογράφου που εργαζόταν πλέον στις ΗΠΑ, George Balanchine. Με λαμπρές σπουδές στο χορό και στη μουσική στην Αυτοκρατορική Σχολή μπαλέτου στην Αγία Πετρούπολη, και σημαντική εμπειρία στο μπαλέτο από την συμμετοχή του στο Κρατικό Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου , ο Balanchine θα φθάσει στις ΗΠΑ το 1933 μετά από πρόσκληση του φιλότεχνου Lincoln Kirstein με τον οποίο θα ιδρύσουν το Μπαλέτο της Νέας Υόρκης( New York City Ballet) που ήταν το πρώτο βήμα για την μετέπειτα λαμπρή σταδιοδρομία του Ρώσου χορευτή και χορογράφου στις ΗΠΑ.
Με αφορμή την παράσταση του « Καρυοθραύστη» που δόθηκε στο San Franciscoτο 1944, ο Balanchine θα σκηνοθετήσει δέκα χρόνια μετά, το 1955, μια παράσταση του μπαλέτου στη Νέα Υόρκη που θα μείνει στην ιστορία ως η παράσταση που αποτέλεσε την έμπνευση για την σκηνοθεσία όλων των μετέπειτα παραστάσεων του μπαλέτου αυτού.
Εργαζόμενος πάνω στην χορογραφία της παράστασης ο Balanchine θα μεταφέρει όλες τις εμπειρίες και τα βιώματα από την ως τότε ζωή και τις επαγγελματικές εμπειρίες του ,κάνοντας τον «Καρυοθραύστη» με την βοήθεια και της τηλεόρασης που παρουσίασε το έργο δύο φορές , το 1957 και το 1958, ένα μέρος της Αμερικανικής παράδοσης. Η σφαιρική θεώρηση του έργου και των νοημάτων που αυτό περικλείει σε συνδυασμό με την χορογραφική άποψη που εφάρμοσε ο Balanchine , θα στείλουν σε κάθε Αμερικανικό σπίτι της δεκαετίας του ’50 μεταξύ άλλων και το μήνυμα ότι δεν υπάρχει τίποτε το υποκριτικό, αστείο ή χαζό, σχετικά με τις χάρες της οικογενειακής ζωής, που είναι άλλωστε και η κεντρική ιδέα και του παραμυθιού και του λιμπρέτου πάνω στο οποίο ο Tchaikovsky συνέθεσε την μουσική του μπαλέτου.
Το αποτέλεσμα της δυναμικής που δημιούργησε η παράσταση αυτή, ήταν ότι πολλοί άνθρωποι ανεξάρτητα από το αν αγαπούσαν το μπαλέτο ή όχι, έσπευδαν να παρακολουθήσουν παραστάσεις του « Καρυοθραύστη» που συνήθως παρουσιαζόταν την περίοδο των Χριστουγέννων, σημειώνοντας ρεκόρ πωλήσεων εισιτηρίων για τα θέατρα που φιλοξενούσαν τις παραστάσεις. Την μουσική της Σουίτας του Καρυοθραύστη θα χρησιμοποιήσει η κινηματογραφική εταιρεία του Walt Disney στο έργο η « Φαντασία» ενώ το μπαλέτο θα χορογραφήσουν και δύο ακόμη διάσημοι χορευτές του αιώνα,o Ρούντολφ Νουρέγιεφ για τα Βασιλικά Μπαλέτα της Σουηδίας και ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ για το American Ballet Theatre.
