Γιώργου Δημητρακόπουλου
Τον τελευταίο καιρό η Βαλκανική Χερσόνησος βρίσκεται για μία ακόμη φορά σε αναβρασμό. Η προχθεσινή εισβολή διαδηλωτών στο κτίριο της κρατικής τηλεόρασης στην πρωτεύουσα της Σερβίας, την ώρα που μιλούσε ο Πρόεδρος της χώρας A. Vucic σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολιτική του, και η έντονη απαίτηση τους να απευθυνθούν και εκείνοι στους τηλεθεατές, έφερε στη μνήμη πολλών μια αντίστοιχη κατάληψη το 2000, που είχε σηματοδοτήσει την κατάρρευση του τότε ισχυρού άνδρα της Σερβίας Slobodan Milosevic.
Βέβαια η διαδήλωση-κατάληψη που προκάλεσε την έντονη αντίδραση του Σέρβου Προέδρου, δεν είναι η πρώτη τέτοιου περιεχομένου εκδήλωση, αφού από τον περασμένο Δεκέμβριο , στο Βελιγράδι λαμβάνουν χώρα κάθε εβδομάδα διαδηλώσεις κατά του Προέδρου Vucic από τον οποίο οι διαδηλωτές ζητούν την διενέργεια αδιάβλητων εκλογών και τον σεβασμό της ελευθερίας του τύπου.
Την ίδια περίοδο στο Μαυροβούνιο και ειδικότερα στην πρωτεύουσα της χώρας Podgorica, ήταν σε εξέλιξη η πέμπτη κατά σειρά ,τον τελευταίο καιρό, διαδήλωση κατά του Προέδρου της χώρας Milo Dukanovic ( βρίσκεται στην εξουσία τα τελευταία 30 χρόνια άλλοτε ως Πρωθυπουργός και άλλοτε ως Πρόεδρος) με τους διαδηλωτές να τον αποκαλούν «κλέφτη» και να ζητούν την παραίτηση του κατηγορώντας τον για δικτατορική διακυβέρνηση της χώρας αλλά και για οικονομικές ατασθαλίες.
Διαδηλώσεις έλαβαν χώρα και στην Αλβανία το τελευταίο διάστημα όπου πρόσφατα μία αρχικά ειρηνική πορεία, η πέμπτη κατά σειρά από τα μέσα Φεβρουαρίου, κατέληξε σε βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των διαδηλωτών και της αστυνομίας όταν οι πρώτοι άρχισαν να πετούν πέτρες και άλλα αντικείμενα στους αστυνομικούς που φρουρούσαν το Κοινοβούλιο της χώρας, φωνάζοντας συνθήματα κατά του Προέδρου της χώρας Edi Rama, κατηγορώντας τον για διαφθορά και ζητώντας την παραίτηση του και την διεξαγωγή αδιάβλητων εκλογών.
Το νέο χαρακτηριστικό των διαδηλώσεων αυτών είναι ότι συνιστούν σύγκρουση της πλειοψηφίας της κάθε χώρας με την εξουσία σε αντίθεση με παλαιότερες εποχές όπου οι διαδηλώσεις συνήθως ήταν οργανωμένες από μειονότητες που είτε αντιδρούσαν σε πολιτικές που θεωρούσαν καταπιεστικές είτε επιθυμούσαν την απόσχιση τους από τη χώρα στην οποία ζούσαν.
Τα αίτια που προκαλούν τις διαδηλώσεις αυτές στις τρεις χώρες των Βαλκανίων είναι σχεδόν τα ίδια με εκείνα που προκαλούν διαδηλώσεις σε άλλες , μεγαλύτερες χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης: η αντίληψη ότι ως ένα βαθμό η εκτελεστική εξουσία είναι ανεξέλεγκτη, η αντίληψη ότι καταστρατηγείται το κράτος δικαίου, η ξενοφοβία κυρίως απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες και η οικονομική αβεβαιότητα. Δυστυχώς η Ευρωπαϊκή Ένωση στη συμμετοχή στην οποία ελπίζουν οι λαοί των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων και η οποία έχει ενθαρρύνει κατά καιρούς την Ευρωπαϊκή τους προοπτική δεν είναι σε θέση να προτείνει λύσεις. Άλλωστε, όπως αποδεικνύεται δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά αντίστοιχες κρίσεις που συμβαίνουν στους κόλπους της και ειδικότερα σε χώρες-μέλη της πρώην Ανατολικής Ευρώπης όπως η Πολωνία και η Ουγγαρία και όχι μόνο.
Κάποιοι βέβαια, όπως προκύπτει από κάποιες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης , «καλωσορίζουν» την Ευρωπαϊκή προοπτική των χωρών τους και θεωρούν τις ηγεσίες τους εμπόδιο στην παραπέρα ανάπτυξη των σχέσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση, προφανώς υπονοώντας την σχέση των ηγεσιών τους με μεγάλες δυνάμεις εκτός της ΕΕ και , φωτογραφίζοντας με τον τρόπο αυτό , εμμέσως πλην σαφώς άλλοτε τη Ρωσία , άλλοτε την Κίνα και άλλοτε την Τουρκία, χωρίς όμως να παραθέτουν περισσότερες αποδείξεις για τους ισχυρισμούς αυτούς.
Ορισμένοι μάλιστα έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τις μαζικές αυτές διαδηλώσεις ως προάγγελο μιας Βαλκανικής «Άνοιξης», κατά το πρότυπο των γεγονότων που είχαν ως αποτέλεσμα τις γνωστές καθεστωτικές αλλαγές σε ορισμένες Αραβικές χώρες της Μεσογείου που όπως είναι γνωστό ονομάστηκαν « Αραβική Άνοιξη» αν και ορισμένοι είχαν διατυπώσει προβληματισμούς για αν επρόκειτο για Άνοιξη ή για Χειμώνα.
Ανεξάρτητα όμως από τους προβληματισμούς αυτούς οι πρόσφατες διαδηλώσεις στις τρεις Βαλκανικές χώρες είναι προάγγελοι εξελίξεων.
